Dwie pracownie połączyły siły. Mode:lina i Demiurg zaproponowały prostą, ale rozpoznawalną formę

Choć nie wygrali w konkursie na kładkę nad rzekami Wartą oraz Cybiną w Poznaniu to warto przyjrzeć się koncepcji zaproponowanej przez pracownię Mode:lina i Demiurg. Przedstawiamy szczegóły tego ciekawego projektu wraz z wizualizacjami.

Projektowana kładka zlokalizowana jest w otoczeniu historycznych dzielnic Poznania, wśród zielonych nadbrzeży Warty i Cybiny. Współczesny kształt rzek to efekt podjętych działań, które na dobre zmieniły ich bieg i związały jej przyszłość z zielenią oraz rekreacją. Doliny rzeczne w Poznaniu to także nierozerwalny element stworzonego przez Władysława Czarneckiego szerokiego przedwojennego urbanistycznego planu klinów zieleni, który po dziś dzień wyznacza kierunki kształtowania struktury przestrzennej Poznania.

Kontekst miejsca - zieleń, naturalny krajobraz oraz walory rekreacyjne odegrały swoją pierwszoplanową rolę w procesie projektowym. Wypełniona zielenią kładka zaciera granice między nową architekturą, a istniejącym krajobrazem. Jej konstrukcja i architektoniczna forma zostały oparte na przejrzystości geometrycznej struktury, która jest tłem dla różnorodnej miejskiej struktury otaczającej projektowany obszar.

Dotychczas rozdzielone topografcznie zróżnicowane obszary funkcjonalne miasta łączą się w przedłużeniu swoich intuicyjnych ciągów komunikacyjnych. Kładka wyrastając z zielonego naturalnego kontekstu, w którym się znajduje, łączy brzegi rzek na wzór strukturalnej budowy roślin, które stanowiły konceptualne odniesienia do projektu.

Po dokładnej analizie komunikacji i rozwoju Chwaliszewa oraz Berdychowa projekt nie mógł pominąć możliwości realizacji dodatkowej odnogi kładki prowadzącej bezpośrednio do nowych budynków Politechniki Poznańskiej. W ten sposób koncepcja opcjonalnie zakłada skomunikowanie rozbudowywanego obszaru kampusu w ramach jednego spójnego kompozycyjnie założenia. Takie rozwiązanie poprawia dostęp do kładki z zachodniego brzegu jeziora Maltańskiego i realizuje ustalone dla tego obszaru wytyczne planistyczne wskazujące miejsca wyprowadzenia ciągu pieszego w kierunku jeziora.

Zakładając, że jedną z najważniejszych wytycznych było zachowanie osi widokowych, projekt konstrukcyjny eliminuje konieczność budowy pylonów i wystających ponad ścieżkę przęseł mostu – otwierając szerokie perspektywy na najważniejsze dominanty Poznania.

Prosta na pierwszy rzut oka architektura zlewającego się z zielenią mostu, przy bliższym doświadczeniu zaskakuje dynamizmem swojej złożonej geometrycznej struktury przypominającej budowę liści. Geometryczne zabiegi harmonizują bryłę mostu z kontekstem zróżnicowanego otoczenia oraz sprytnie ukrywają jej elementy konstrukcyjne. Wykorzystane materiały – beton oraz drewno (lub kompozyt) - podkreślają jej nowoczesną estetykę, a rozrzeźbienie nadaje bryle jej lekką i swobodną formę.

Ujęty w szarościach koloryt połączony z naturalną kolorystyką drewna i otoczeniem zieleni doskonale odnajduje się w rzeczywistości miejskiej jako zielona oaza. Projektowane siedziska i strefy odpoczynku integrują się z konstrukcją mostu kontynuując jego dynamiczne kształty. Zaproponowane zagospodarowanie (szczególnie w rejonie Ostrowa Tumskiego) pokazuje także nowe możliwości funkcjonalne miejsca - otwierając przed mieszkańcami Poznania zapomnianą i niedostępną przez lata przestrzeń południowej części Ostrowa Tumskiego.

Podobał się artykuł? Podziel się!